…Αν δεν ανατριχιάζεις τώρα όπως εγώ,
Είναι που ‘μαστε φτιαγμένοι από άλλο υλικό
Εγώ τις πέτρες μου τις πέταξα όλες εκεί που πρέπει
Εσύ μία πήρες κι έβαλες στο στήθος σου γι’ αφέντη
Έχουμε την οργή – χρέωσε μας την επιλογή
Να υπάρχουμε σε πείσμα των καιρών
Να τσιγκλάμε απομεινάρια γερασμένων συνθηκών
Οργή, Μεθυσμένα Ξωτικά
Το βράδυ της Τετάρτης 11 Μάη, ήταν το βράδυ της απεργίας.
Οι απεργιακές συγκεντρώσεις ήταν μικρές, η συμμετοχή στην απεργία ήταν “τυπική”, η διαδήλωση στην Αθήνα είχε χτυπηθεί από την αστυνομία με ευρωπαϊκή οργάνωση και ελληνική βαρβαρότητα, ένας διαδηλωτής χαροπάλευε, τα ανοιγμένα κεφάλια ήταν δεκάδες.
Όλοι συζητούσαν με όρους τηλεόρασης, για ένα ακόμη μαχαίρωμα στο κέντρο της Αθήνας, πεισμένοι από τα ΜΜΕ ότι τρεις αλλοδαποί μαχαίρωσαν έναν έλληνα. Χωρίς φωτογραφίες, χωρίς βίντεο, χωρίς μάρτυρες, όλοι ήταν βέβαιοι ότι οι δράστες ήταν ξένοι. Με τον ίδιο τρόπο που λίγες εβδομάδες πριν, όλοι ήταν βέβαιοι ότι τους δύο ΔΙΑδες τους σκότωσαν ξένοι. Μόνο που τελικά οι δράστες είναι έλληνες και με αρχηγό ένα πρώην μπάτσο. Απεργία σκέψης λέγεται, όταν δεν είναι συνειδητός ρατσισμός.
Μαυρίλα. Αυτό ήταν η νύχτα της Τετάρτης. Να μετράς πτώματα και τραυματίες και να ακούς τους ηλίθιους που δεν απέργησαν για να μη χάσουν ένα μεροκάματο, να βρίζουν τους μετανάστες για ό,τι στραβό στη ζωή τους. Ηλίθιος είναι αυτός που όταν του λες “κρίση”, απαντά “οι ξένοι”. Ή βρίζει τον Πάγκαλο και χαζεύει το Λαζόπουλο.
Μαυρίλα. Το καλό που έχουν τα κινήματα, είναι το να μοιράζεσαι με τους συντρόφους σου ό,τι σε καταστρέφει.
Τα κόμματα, η τηλεόραση, το σχολείο, διδάσκουν ότι πρέπει πάντα να είσαι ψύχραιμος. Δηλαδή, πρέπει να κοιτάς τηλεόραση, να λιώνεις στο αλκοόλ, να βρίζεις τον Πάγκαλο ή την τρόικα ή την Μέρκελ, ή όλους μαζί και να κάνεις υπομονή.
Μόνος σου. Και φοβισμένος.
Ε όχι. Την μαυρίλα της Τετάρτης 11 Μάη, κάποιες δεκάδες άνθρωποι δεν την άφησαν να γίνει αυτοκαταστροφή. Ούτε απογοήτευση. Έδωσαν τρόπο στην οργή.
Βγήκαν στο δρόμο και έσπασαν τα γραφεία του Πασοκ στο Βόλο. Ήταν λίγοι, και δεν μπόρεσαν να σπάσουν και τα γραφεία του Λάος, της ΝΔ, τα αστυνομικά τμήματα, τις εφημερίδες, τα κανάλια, τις τράπεζες, το Ζάρα, την Εφορία, τα σουπερμάρκετ τα …
Μας έκαναν να χαμογελάσουμε, έστω θλιμμένα, μας έδωσαν μια στάλα χαράς σε μια κατάμαυρη μέρα.
Έσπασαν τα γραφεία του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, του διαχειριστή του φόβου. Του οργανωτή της επίθεσης στην απεργιακή διαδήλωση της Τετάρτης. Του οργανωτή της φασιστικής βίας των επόμενων ημερών. Όσα δεν φτάνουν οι μπάτσοι, τα φτάνουν οι μαφίες. Με εντολή του Μπατσοκ, οι φασίστες σε συνεργασία με την αστυνομία και με τηλεοπτική σκηνοθεσία, μαχαίρωσαν, σκότωσαν, χτύπησαν, φόβισαν τους μετανάστες σε όλη την Ελλάδα. Το έχουν ξανακάνει. Θυμάσαι? Μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, όταν τα ντοπαρισμένα ψοφίμια της εθνικής έχασαν από την αντίστοιχη αλβανική. Τότε στόχος ήταν οι μετανάστες από την Αλβανία. Τώρα ήταν οι μετανάστες από την Ασία.
Φόβος. Αυτό το ναρκωτικό καλλιεργούν σήμερα. Όχι μόνο οι μπατσόκοι και τα φασισταριά του Λαος. Κάθε μικρή ή μεγάλη φωνή του συστήματος, από τον Παπούλια μέχρι τους γραφιάδες της Θεσσαλίας, θέλουν να μας φοβίσουν.
Αν απεργήσεις, θα απολυθείς.
Αν διαδηλώσεις, θα πας στο νοσοκομείο.
Αν σταθείς αλληλέγγυος, θα μαχαιρωθείς από τους φασίστες.
Αν κυκλοφορείς στις περιοχές που προορίζονται για “ανάπλαση”, θα μαχαιρωθείς από τα λουμπεναριά.
Αν αντισταθείς στους μπάτσους, θα προφυλακιστείς.
Κι αν είσαι μετανάστης, απαγορευμένος δηλαδή, θα πεθάνεις.
Σκάσε και δούλευε.
Ή μάλλον, βρίζε τον Πάγκαλο και δούλευε. Και κοίτα μπάλα.
ΟΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΟΥ,
ΞΕΡΕΙ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΡΤΙΚΟ ΤΟΥ
Χίλια μπράβο και χίλια ευχαριστώ,
σε όσους έσπασαν τα γραφεία του Πασοκ.
Υποσχόμαστε να κάνουμε ό,τι μπορούμε,
για να σπαστούν τα υπόλοιπα.