Στις πραγματικές εκλογές στις 11 Μάη νικητής βγήκε ο κανιβαλισμός

Η 11 Μάη φάνταζε από πριν ένα στημένο ραντεβού για ένα ακόμα “ψυχικό”. Οι συνδικαλιστάδες έκαναν το χρέος τους καλώντας μια ακόμα απεργία ενώ τα παραδοσιακά κόμματα και όσοι ερμηνεύουν ή προσπαθούν να ερμηνεύσουν το σήμερα με τα εργαλεία του χθες θα ήταν εκεί ευελπιστώντας να ανταμώσουν το φάντασμα της κοινωνίας. Να το πούμε όμως λίγο πιο απλά, ο κόσμος νομίζει ότι αυτή η κοινωνία έχει ακόμα αντανακλαστικά, πόσο μάλλον τώρα που η λογική της καβάτζας φαίνεται να χάνεται.

Εδώ καράβια χάνονται βαρκούλες θα αρμενίζουν;

Παρ’ όλα αυτά, ο κόσμος που μετείχε στις πορείες σε όλη την Ελλάδα ήταν αναντίστοιχα λίγος για τις μέρες που ζούμε. Οι τρεις πορείες που καλέστηκαν στο Βόλο δεν ξεπερνούσαν αθροιστικά τα 1500 άτομα. Και αν είναι θετικό το γεγονός ότι στις πορείες των γραφειοκρατών, της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ, ο κόσμος τους γύρισε την πλάτη, ή καλύτερα δεν τους κοίταξε ποτέ στα μάτια. Μόνο προβληματισμό, όμως, μας γεννά ότι και η τρίτη πορεία που καλούνταν στην πλατεία ελευθερίας, όπου και συμμετείχαμε, από συσπειρώσεις ατόμων από τα κάτω και πολιτικών σχηματισμών που προσπαθούσαν να βάλουν πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και αυτοοργάνωση των μορφών αγώνα αλλά και της ίδιας τους της ζωής, δεν ήταν τόσο μαζική όσο θα θέλαμε.

Στην Αθήνα ο κόσμος που κατέβηκε στο δρόμο άγγιζε ή και ξεπερνούσε τις 80.000. Μεγάλα κομμάτια της πορείας (μειοψηφικά ακόμα) επέλεξαν να κατέβουν στο δρόμο αξιοπρεπώς με μέτρα αυτοπροστασίας απέναντι στα χιλιάδες χημικά αλλά και επιλέγοντας να μην αφήσουν τα σκυλιά των αφεντικών στην ησυχία τους. Η πορεία δέχτηκε ανελέητη επίθεση από τους μπάτσους, οι οποίοι τήρησαν πιστά τις εντολές των από πάνω τους να σακατέψουν τους διαδηλωτές και να αφήσουν τον τρόμο. Την μεγαλύτερη επίθεση δέχτηκαν τα μπλοκ που επιλέγουν να αμφισβητούν δομές και λογικές παλαιού τύπου, όπως μπλοκ από συνελεύσεις γειτονιών, πρωτοβάθμιων σωματίων. Τραγικό απολογισμός, ένας 31χρονος μεταφέρεται σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο, άλλοι δυο στο χειρουργείο και δεκάδες άτομα οδηγούνται στα νοσοκομεία. Η είδηση οδηγείται σε ολόκληρη τη χώρα. Αμέσως καλούνται συνελεύσεις και πορείες αντιπληροφόρησης, διαμαρτυρίας και στοχοποίησης των υπευθύνων.

Έτσι και στο βόλο γίνεται πορεία με στόχο τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ τα οποία γίνονται γυαλιά καρφιά.

ΓΕΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ!

Μακάρι να μπορούσαν να σπαστούν και τα άλλα μαγαζιά των αφεντικών και των νταβατζήδων μας. Μακάρι να προλάβαινε ο κόσμος να σπάσει και τα γραφεία του ΛΑΟΣ. Αν και η επιλογή να σπαστεί το κεντρικό κατάστημα των φασιστών (ΜΠΑΤΣΟΚ) χαίρει μόνο συγχαρητηρίων.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Η είδηση του γεγονότος αυτού μας έδωσε ένα ψήγμα χαράς, ότι σε αυτόν τον τόπο υπάρχουν ακόμα συνειδήσεις που αρνούνται να προσκυνήσουν και επιλέγουν να πράξουν. Αρνούνται να μπουν στον κορμό της κοινωνίας που όλα της τα θέλω μπαίνουν στις βιτρίνες των καταστημάτων, στα έξυπνα κινητά και στα προικοχώραφα. Είναι οι ίδιες συνειδήσεις που επιλέγουν να βλέπουν τη μοίρα τους συλλογικά και αρνούνται τον περιορισμό της αντίδρασής τους στους δείκτες θεαματικότητας του γελωτοποιού της Τρίτης. Αρνούνται να ξεχάσουν ότι γι’ αυτά που βιώνουν υπεύθυνοι είναι τα κράτη και τα αφεντικά κι όχι οι μετανάστες. Αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι του κράτους, που χρησιμοποιεί τη δολοφονία ενός 43χρονου ξημερώματα στο κέντρο της Αθήνας για πογκρόμ ενάντιων μεταναστών. Μιας και εξαπολύει όλη τη ζοφίλα του, όλο τον εθνικό κορμό, από αυτούς που φορούν στολή και σκοτώνουν διαδηλωτές ( μετά τη βγάζουν και με τους συνεργάτες τους δέρνουν μετανάστες), τους νοικοκυραίους που χύνουν περίσσια δάκρυα για ένα θάνατο, αλλά δεν έχουν να πουν κουβέντα για τη δολοφονία από φασισταριά, του 21χρονου από το Μπαγκλαντές, που ακόμα δεν έχει όνομα, δεν έχουν να πουν κουβέντα για του τόσους μετανάστες τραυματισμένους από ελληναράδες. Αλλά δίνουν τη συναίνεσή τους ψηφίζοντας ΛΑΟΣ, ΝΔ, ΜΠΑΤΣΟΚ.

Τις μέρες που ζούμε όποιος επιλέγει ξανά να καβατζωθεί, να “γλιτώσει” και να μείνει στο καβούκι του μαζί με τη φαμίλια, η απάθειά του οπλίζει αυτούς που μαχαιρώνουν ανθρώπους διαφορετικού χρώματος.

Μιας και εύκολα ξεχνάει τους πολέμους που έκανε το κράτος του, τους οικονομικούς βιασμούς στα Βαλκάνια, του καθημερινούς βιασμούς γυναικών μεταναστών στα μπαρς που συχνάζει. Ξεχνάει εύκολα τα εργατικά ατυχήματα και τις κρατικές δολοφονίες. Μα να μη ξεχνάει κάτι. Όταν σηκώνεις συνέχεια τους ώμους δε θα υπάρχουν ώμοι να σε σηκώσουν. Μιας και αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει σίγουρα προς το χειρότερο. Όσο και αν προσπαθούν δε θα σταματήσουμε να είμαστε άνθρωποι, δε θα γίνουμε ποτέ ερπετά και σάλιαγκες και σίγουρα θα έχουμε μνήμη και οργή. Σκεφτόμαστε και συνωμοτούμε. Οργανωνόμαστε και πράττουμε, χωρίς διαχωρισμούς, έμφυλους, εθνικούς, θρησκευτικούς, στοχεύουμε στην καρδιά του κτήνους αλλά και στο φράξιμο σιγά σιγά των τριχοειδών αγγείων του. Στρέφουμε το υπάρχον, δημιουργώντας σχέσεις βασισμένες στην αμοιβαιότητα, την αλληλεγγύη, τις αξίες και τον κοινό σκοπό. Η πολιτική για μας δεν είναι θέαμα και κουμπαριά, είμαστε το υποκείμενο και ψάχνουμε νέα εργαλεία για να χτίσουμε κίνημα. Δε θα αφήσουμε χιλιοστό από το δημόσιο χώρο στους εχθρούς μας. Κι αν όλα παν στραβά δε θα μας μείνει η τηλεόραση plasma και τα αντικαταθλιπτικά, αλλά η αξιοπρέπεια και η χαρά μιας και δεν περπατήσαμε στα τέσσερα, ή πιο σωστά στα τέσσερα αγκαλιά με τους χαφιέδες.

 

This entry was posted in Home, Κείμενα, Υλικό. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *