…Αν δεν ανατριχιάζεις τώρα όπως εγώ,

Είναι που ‘μαστε φτιαγμένοι από άλλο υλικό

Εγώ τις πέτρες μου τις πέταξα όλες εκεί που πρέπει

Εσύ μία πήρες κι έβαλες στο στήθος σου γι’ αφέντη

Έχουμε την οργή – χρέωσε μας την επιλογή

Να υπάρχουμε σε πείσμα των καιρών

Να τσιγκλάμε απομεινάρια γερασμένων συνθηκών

Οργή, Μεθυσμένα Ξωτικά

Το βράδυ της Τετάρτης 11 Μάη, ήταν το βράδυ της απεργίας.

Οι απεργιακές συγκεντρώσεις ήταν μικρές, η συμμετοχή στην απεργία ήταν “τυπική”, η διαδήλωση στην Αθήνα είχε χτυπηθεί από την αστυνομία με ευρωπαϊκή οργάνωση και ελληνική βαρβαρότητα, ένας διαδηλωτής χαροπάλευε, τα ανοιγμένα κεφάλια ήταν δεκάδες.

Όλοι συζητούσαν με όρους τηλεόρασης, για ένα ακόμη μαχαίρωμα στο κέντρο της Αθήνας, πεισμένοι από τα ΜΜΕ ότι τρεις αλλοδαποί μαχαίρωσαν έναν έλληνα. Χωρίς φωτογραφίες, χωρίς βίντεο, χωρίς μάρτυρες, όλοι ήταν βέβαιοι ότι οι δράστες ήταν ξένοι. Με τον ίδιο τρόπο που λίγες εβδομάδες πριν, όλοι ήταν βέβαιοι ότι τους δύο ΔΙΑδες τους σκότωσαν ξένοι. Μόνο που τελικά οι δράστες είναι έλληνες και με αρχηγό ένα πρώην μπάτσο. Απεργία σκέψης λέγεται, όταν δεν είναι συνειδητός ρατσισμός.

Μαυρίλα. Αυτό ήταν η νύχτα της Τετάρτης. Να μετράς πτώματα και τραυματίες και να ακούς τους ηλίθιους που δεν απέργησαν για να μη χάσουν ένα μεροκάματο, να βρίζουν τους μετανάστες για ό,τι στραβό στη ζωή τους. Ηλίθιος είναι αυτός που όταν του λες “κρίση”, απαντά “οι ξένοι”. Ή βρίζει τον Πάγκαλο και χαζεύει το Λαζόπουλο.

Μαυρίλα. Το καλό που έχουν τα κινήματα, είναι το να μοιράζεσαι με τους συντρόφους σου ό,τι σε καταστρέφει.

Τα κόμματα, η τηλεόραση, το σχολείο, διδάσκουν ότι πρέπει πάντα να είσαι ψύχραιμος. Δηλαδή, πρέπει να κοιτάς τηλεόραση, να λιώνεις στο αλκοόλ, να βρίζεις τον Πάγκαλο ή την τρόικα ή την Μέρκελ, ή όλους μαζί και να κάνεις υπομονή.

Μόνος σου. Και φοβισμένος.

Ε όχι. Την μαυρίλα της Τετάρτης 11 Μάη, κάποιες δεκάδες άνθρωποι δεν την άφησαν να γίνει αυτοκαταστροφή. Ούτε απογοήτευση. Έδωσαν τρόπο στην οργή.

Βγήκαν στο δρόμο και έσπασαν τα γραφεία του Πασοκ στο Βόλο. Ήταν λίγοι, και δεν μπόρεσαν να σπάσουν και τα γραφεία του Λάος, της ΝΔ, τα αστυνομικά τμήματα, τις εφημερίδες, τα κανάλια, τις τράπεζες, το Ζάρα, την Εφορία, τα σουπερμάρκετ τα …

Μας έκαναν να χαμογελάσουμε, έστω θλιμμένα, μας έδωσαν μια στάλα χαράς σε μια κατάμαυρη μέρα.

Έσπασαν τα γραφεία του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, του διαχειριστή του φόβου. Του οργανωτή της επίθεσης στην απεργιακή διαδήλωση της Τετάρτης. Του οργανωτή της φασιστικής βίας των επόμενων ημερών. Όσα δεν φτάνουν οι μπάτσοι, τα φτάνουν οι μαφίες. Με εντολή του Μπατσοκ, οι φασίστες σε συνεργασία με την αστυνομία και με τηλεοπτική σκηνοθεσία, μαχαίρωσαν, σκότωσαν, χτύπησαν, φόβισαν τους μετανάστες σε όλη την Ελλάδα. Το έχουν ξανακάνει. Θυμάσαι? Μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, όταν τα ντοπαρισμένα ψοφίμια της εθνικής έχασαν από την αντίστοιχη αλβανική. Τότε στόχος ήταν οι μετανάστες από την Αλβανία. Τώρα ήταν οι μετανάστες από την Ασία.

Φόβος. Αυτό το ναρκωτικό καλλιεργούν σήμερα. Όχι μόνο οι μπατσόκοι και τα φασισταριά του Λαος. Κάθε μικρή ή μεγάλη φωνή του συστήματος, από τον Παπούλια μέχρι τους γραφιάδες της Θεσσαλίας, θέλουν να μας φοβίσουν.

Αν απεργήσεις, θα απολυθείς.

Αν διαδηλώσεις, θα πας στο νοσοκομείο.

Αν σταθείς αλληλέγγυος, θα μαχαιρωθείς από τους φασίστες.

Αν κυκλοφορείς στις περιοχές που προορίζονται για “ανάπλαση”, θα μαχαιρωθείς από τα λουμπεναριά.

Αν αντισταθείς στους μπάτσους, θα προφυλακιστείς.

Κι αν είσαι μετανάστης, απαγορευμένος δηλαδή, θα πεθάνεις.

Σκάσε και δούλευε.

Ή μάλλον, βρίζε τον Πάγκαλο και δούλευε. Και κοίτα μπάλα.

ΟΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΟΥ,

ΞΕΡΕΙ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΡΤΙΚΟ ΤΟΥ

Χίλια μπράβο και χίλια ευχαριστώ,

σε όσους έσπασαν τα γραφεία του Πασοκ.

Υποσχόμαστε να κάνουμε ό,τι μπορούμε,

για να σπαστούν τα υπόλοιπα.

Η 11 Μάη φάνταζε από πριν ένα στημένο ραντεβού για ένα ακόμα “ψυχικό”. Οι συνδικαλιστάδες έκαναν το χρέος τους καλώντας μια ακόμα απεργία ενώ τα παραδοσιακά κόμματα και όσοι ερμηνεύουν ή προσπαθούν να ερμηνεύσουν το σήμερα με τα εργαλεία του χθες θα ήταν εκεί ευελπιστώντας να ανταμώσουν το φάντασμα της κοινωνίας. Να το πούμε όμως λίγο πιο απλά, ο κόσμος νομίζει ότι αυτή η κοινωνία έχει ακόμα αντανακλαστικά, πόσο μάλλον τώρα που η λογική της καβάτζας φαίνεται να χάνεται.

Εδώ καράβια χάνονται βαρκούλες θα αρμενίζουν;

Παρ’ όλα αυτά, ο κόσμος που μετείχε στις πορείες σε όλη την Ελλάδα ήταν αναντίστοιχα λίγος για τις μέρες που ζούμε. Οι τρεις πορείες που καλέστηκαν στο Βόλο δεν ξεπερνούσαν αθροιστικά τα 1500 άτομα. Και αν είναι θετικό το γεγονός ότι στις πορείες των γραφειοκρατών, της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ, ο κόσμος τους γύρισε την πλάτη, ή καλύτερα δεν τους κοίταξε ποτέ στα μάτια. Μόνο προβληματισμό, όμως, μας γεννά ότι και η τρίτη πορεία που καλούνταν στην πλατεία ελευθερίας, όπου και συμμετείχαμε, από συσπειρώσεις ατόμων από τα κάτω και πολιτικών σχηματισμών που προσπαθούσαν να βάλουν πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και αυτοοργάνωση των μορφών αγώνα αλλά και της ίδιας τους της ζωής, δεν ήταν τόσο μαζική όσο θα θέλαμε.

Στην Αθήνα ο κόσμος που κατέβηκε στο δρόμο άγγιζε ή και ξεπερνούσε τις 80.000. Μεγάλα κομμάτια της πορείας (μειοψηφικά ακόμα) επέλεξαν να κατέβουν στο δρόμο αξιοπρεπώς με μέτρα αυτοπροστασίας απέναντι στα χιλιάδες χημικά αλλά και επιλέγοντας να μην αφήσουν τα σκυλιά των αφεντικών στην ησυχία τους. Η πορεία δέχτηκε ανελέητη επίθεση από τους μπάτσους, οι οποίοι τήρησαν πιστά τις εντολές των από πάνω τους να σακατέψουν τους διαδηλωτές και να αφήσουν τον τρόμο. Την μεγαλύτερη επίθεση δέχτηκαν τα μπλοκ που επιλέγουν να αμφισβητούν δομές και λογικές παλαιού τύπου, όπως μπλοκ από συνελεύσεις γειτονιών, πρωτοβάθμιων σωματίων. Τραγικό απολογισμός, ένας 31χρονος μεταφέρεται σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο, άλλοι δυο στο χειρουργείο και δεκάδες άτομα οδηγούνται στα νοσοκομεία. Η είδηση οδηγείται σε ολόκληρη τη χώρα. Αμέσως καλούνται συνελεύσεις και πορείες αντιπληροφόρησης, διαμαρτυρίας και στοχοποίησης των υπευθύνων.

Έτσι και στο βόλο γίνεται πορεία με στόχο τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ τα οποία γίνονται γυαλιά καρφιά.

ΓΕΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ!

Μακάρι να μπορούσαν να σπαστούν και τα άλλα μαγαζιά των αφεντικών και των νταβατζήδων μας. Μακάρι να προλάβαινε ο κόσμος να σπάσει και τα γραφεία του ΛΑΟΣ. Αν και η επιλογή να σπαστεί το κεντρικό κατάστημα των φασιστών (ΜΠΑΤΣΟΚ) χαίρει μόνο συγχαρητηρίων.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Η είδηση του γεγονότος αυτού μας έδωσε ένα ψήγμα χαράς, ότι σε αυτόν τον τόπο υπάρχουν ακόμα συνειδήσεις που αρνούνται να προσκυνήσουν και επιλέγουν να πράξουν. Αρνούνται να μπουν στον κορμό της κοινωνίας που όλα της τα θέλω μπαίνουν στις βιτρίνες των καταστημάτων, στα έξυπνα κινητά και στα προικοχώραφα. Είναι οι ίδιες συνειδήσεις που επιλέγουν να βλέπουν τη μοίρα τους συλλογικά και αρνούνται τον περιορισμό της αντίδρασής τους στους δείκτες θεαματικότητας του γελωτοποιού της Τρίτης. Αρνούνται να ξεχάσουν ότι γι’ αυτά που βιώνουν υπεύθυνοι είναι τα κράτη και τα αφεντικά κι όχι οι μετανάστες. Αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι του κράτους, που χρησιμοποιεί τη δολοφονία ενός 43χρονου ξημερώματα στο κέντρο της Αθήνας για πογκρόμ ενάντιων μεταναστών. Μιας και εξαπολύει όλη τη ζοφίλα του, όλο τον εθνικό κορμό, από αυτούς που φορούν στολή και σκοτώνουν διαδηλωτές ( μετά τη βγάζουν και με τους συνεργάτες τους δέρνουν μετανάστες), τους νοικοκυραίους που χύνουν περίσσια δάκρυα για ένα θάνατο, αλλά δεν έχουν να πουν κουβέντα για τη δολοφονία από φασισταριά, του 21χρονου από το Μπαγκλαντές, που ακόμα δεν έχει όνομα, δεν έχουν να πουν κουβέντα για του τόσους μετανάστες τραυματισμένους από ελληναράδες. Αλλά δίνουν τη συναίνεσή τους ψηφίζοντας ΛΑΟΣ, ΝΔ, ΜΠΑΤΣΟΚ.

Τις μέρες που ζούμε όποιος επιλέγει ξανά να καβατζωθεί, να “γλιτώσει” και να μείνει στο καβούκι του μαζί με τη φαμίλια, η απάθειά του οπλίζει αυτούς που μαχαιρώνουν ανθρώπους διαφορετικού χρώματος.

Μιας και εύκολα ξεχνάει τους πολέμους που έκανε το κράτος του, τους οικονομικούς βιασμούς στα Βαλκάνια, του καθημερινούς βιασμούς γυναικών μεταναστών στα μπαρς που συχνάζει. Ξεχνάει εύκολα τα εργατικά ατυχήματα και τις κρατικές δολοφονίες. Μα να μη ξεχνάει κάτι. Όταν σηκώνεις συνέχεια τους ώμους δε θα υπάρχουν ώμοι να σε σηκώσουν. Μιας και αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει σίγουρα προς το χειρότερο. Όσο και αν προσπαθούν δε θα σταματήσουμε να είμαστε άνθρωποι, δε θα γίνουμε ποτέ ερπετά και σάλιαγκες και σίγουρα θα έχουμε μνήμη και οργή. Σκεφτόμαστε και συνωμοτούμε. Οργανωνόμαστε και πράττουμε, χωρίς διαχωρισμούς, έμφυλους, εθνικούς, θρησκευτικούς, στοχεύουμε στην καρδιά του κτήνους αλλά και στο φράξιμο σιγά σιγά των τριχοειδών αγγείων του. Στρέφουμε το υπάρχον, δημιουργώντας σχέσεις βασισμένες στην αμοιβαιότητα, την αλληλεγγύη, τις αξίες και τον κοινό σκοπό. Η πολιτική για μας δεν είναι θέαμα και κουμπαριά, είμαστε το υποκείμενο και ψάχνουμε νέα εργαλεία για να χτίσουμε κίνημα. Δε θα αφήσουμε χιλιοστό από το δημόσιο χώρο στους εχθρούς μας. Κι αν όλα παν στραβά δε θα μας μείνει η τηλεόραση plasma και τα αντικαταθλιπτικά, αλλά η αξιοπρέπεια και η χαρά μιας και δεν περπατήσαμε στα τέσσερα, ή πιο σωστά στα τέσσερα αγκαλιά με τους χαφιέδες.

Στις 10 Μάη τα ξημερώματα σε έναν από τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας όπου τα ναρκωτικά, τα κυκλώματα καταναγκαστικής πορνείας και η πλήρης απαξίωση της ανθρώπινης ζωής μπροστά στο βωμό του μαύρου χρήματος συντελούν μια βίαιη καπιταλιστική πραγματικότητα , δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος σε καυγά με δύο άτομα που είχαν σκοπό να του κλέψουν την βιντεοκάμερα που κρατούσε.

Ένα γεγονός που όσο αποτρόπαιο κι αν είναι άλλο τόσο είναι και συχνότερο για τους κατοίκους των περιοχών του κέντρου που είτε βλέπουν τις περιοχές τους να υποβαθμίζονται σκοπίμως προκειμένου να αποτελέσουν φιλέτα προς ανάπλαση είτε είναι παγιδευμένοι εκεί λόγω της οικονομικής τους θέσης. Άλλωστε τα κυκλώματα που κυβερνούν την περιοχή τους, όπως έχει αποδειχθεί τόσα χρόνια είναι στενά συνδεδεμένα με αυτούς που κυβερνούν αυτήν την χώρα. Μέρα παρά μέρα μαθαίνουμε για άλλη μια βίαιη στυγνή δολοφονία, ακόμα και για αποκεφαλισμό ή για διαμελισμένα πτώματα στα σκουπίδια ακούμε, βέβαια τις περισσότερες φορές είναι άστεγοι , μετανάστες χωρίς χαρτιά ή φτωχοδιάβολοι τους οποίους κανείς δεν θα ψάξει ποτέ , κανείς δεν θα κλάψει ποτέ.

Το γεγονός αυτή τη φορά ήταν κάπως διαφορετικό , το θύμα ήταν ένας έλληνας πολίτης που ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί μαζί του. Ήταν ένα σφίξιμο στο στομάχι ακόμα και εκείνων που πιστεύουν ότι δεν θα περάσουν ποτέ αυτές τις κακόφημες γειτονιές  στις οποίες όλο το «κακό» και το «βρώμικο» έχει κλειστεί σαν σε κονσέρβα. Το πρόβλημα υπήρχε πάντα , υπήρχε όσο οι συνεργασίες αστυνομίας και πρεζέμπορων καλά κρατούν , όσο το κράτος κάνει τα στραβά μάτια αφού προμηθευτεί και τα κατάλληλα ποσά από τους σωματέμπορες, όσο μετανάστες χωρίς χαρτιά διώκονται από όλες τις άλλες περιοχές με αποτέλεσμα να στοιβάζονται σε αποθήκες των 20  τετραγωνικών να τους χρησιμοποιούν για μαύρη εργασία απομυζώντας από αυτούς όσο κόπο μπορούν και πετάγοντας τους σαν σκλάβους.

Τη δολοφονία δεν δίστασαν να εκμεταλλευτούν οι διάφορες ομάδες γνωστών μαχαιροβγαλτών νεοναζί οι οποίοι πάτησαν πάνω στο φόνο αυτού του ανθρώπου για να σπείρουν τα εμετικά ρατσιστικά τους παραληρήματα και να παρουσιαστούν ως σωτήρες ντεσπεράντο , την στιγμή που ούτε 15 μέρες δεν έχουν περάσει από τότε που ένας από τους αρχηγούς (Χρήστος Ρήγας) καθοδηγητές των συμμοριών τους συλλήφθηκε ως επαγγελματίας δολοφόνος.  Για τις επόμενες μέρες στην περιοχή την εξουσία την είχαν οι μπάτσοι και οι συμμορίες νεοναζιστών και «αγανακτισμένων» ρατσιστών κατοίκων οι οποίοι σε μια πλήρη συνεργασία μεταξύ τους, από τη μια ωρύονταν πρωί βράδυ στα ΜΜΕ για την ανεξέλεγκτη βία στην γειτονιές τους και καταδίκαζαν την εγκληματικότητα και από την άλλη, πραγματοποιούσαν προπηλακισμούς, μαζικούς ξυλοδαρμούς, μαχαιρώματα, παραδειγματικούς και καθ’ ομοίωση φόνους, όπως αυτός του 21 χρονου μπαγλαντεσιανού.

Όλος αυτός ο συφερτός στοχοποίησε από την πρώτη στιγμή κοινωνικά κέντρα και καταλήψεις που βρίσκονται στην περιοχή στα οποία και αποπειράθηκαν να επιτεθούν. Όλα πλέον επιτρέπονταν στο κέντρο της Αθήνας, ένας πλήρης κανιβαλισμός μια ασταμάτητη βιαιοπραγία αρκεί να τελούνται από έλληνες.  Όλα πλέον δικαιολογούνται από τα δελτία των 8 που έσπευσαν να τα κουκουλώσουν τα πογκρόμ και να επιδοθούν στα γελοία μοιρολόγια για τον 44 χρονο έλληνα νεκρό καταφέρνοντας πάλι να περάσουν στα ψιλά γράμματα όλη την απεργιακή πορεία και τις κινητοποιήσεις. Κι ενώ το παρακράτος αλώνιζε σπέρνοντας φόβο και θάνατο, το κράτος συνέχιζε υπεύθυνα και σταθερά το έργο του, με την άγρια καταστολή της απεργιακής πορείας της 11 Μαίου, με δεκάδες διαδηλωτές- θύματα της αστυνομικής βίας στα νοσοκομεία, 3 διαδηλωτές στα χειρουργεία, και έναν από αυτούς σε κωματώδη κατάσταση. Το μήνυμα που δόθηκε από το κράτος στους «εκτελεστές» του ήταν σαφές: να τιμωρηθούν ακόμα και με την ζωή τους όσοι ακόμα έχουν το θάρρος να βγαίνουν στο δρόμο και να διεκδικούν σε πορείες συγκρουσιακές και όχι επαναστατικούς περιπάτους των ξεπουλημένων επαγγελματιών συνδικαλιστών,  να τιμωρηθούν για παραδειγματισμό όσοι ακόμα δεν έσκυψαν υποτακτικά το κεφάλι στα αφεντικά τους , δεν ανέλαβαν το ρόλο του ρουφιάνου , το ρόλο «στην κυβέρνηση και το αφεντικό μαλάκας και  στο μετανάστη τζάμπα μάγκας». Ο ρόλος των ΜΜΕ και σε αυτήν την περίπτωση ήταν καθοριστικός, να παρουσιάσουν την σαδιστική βία της αστυνομίας ως ακόμα μια τυπική σύρραξη ΜΑΤ- αναρχικών. Ζούμε σε εποχές που όποιος επιλέγει την σιωπή και την απάθεια ,η το να μην κοιτάξει τον εχθρό στα μάτια, αλλά να ψάξει εξιλαστήρια θύματα , θα είναι εναντίον μας. Γιατί

η σιωπή είναι συνενοχή…